We werden beetje bij beetje wakker van de vertrekkende pelgrims die langs onze tent over het gravelpad liepen. Toen er bijna niemand meer in de herberg was, gingen we naar de wc en spoelden de laatste bekers af. Een herberg op deze route ziet er dan ongelooflijk smerig uit. “Bah bah” zei Kees… Wij vertrokken op tijd, alle wekkers inhalend. We gaan weer op de nodige terrasjes zitten en halen onder andere ontbijt. De klim naar Cebreiro gaat prima. De zon speelt ‘skuilthoekie’ achter de bergen. Toen we klommen, zagen we de nieuwe snelweg heel hoog boven onze weg. Wij moesten klimmen en reden na enige tijd boven de snelweg. Boven bij Cebreiro weer een terras en stempel. De zon was weer aanwezig en nog steeds moeten wij ons insmeren. Er ging deze bijna 4 weken geen enkele dag voorbij dat dit niet nodig was. Best bijzonder dat we nog steeds zo gevoelig zijn voor de zon. De afdaling die volgde was heel fijn. Weinig remgebruik. Ik schrok toen ik 60+ km/uur op de teller zag staan, het voelde helemaal niet zo snel. De weg was prima. De wind zorgde er wel voor dat we rustiger gingen rijden. Óf door de tegenwind óf doordat het gevaarlijk was om snel te rijden met rukwinden. Door de wind waren ook de andere klimmen van de middag in prima temperatuur te volbrengen. Halverwege een klim van 12 km vonden we de herberg waar we zouden kunnen kamperen. De herberg is ‘completo’, maar kamperen mag. Een heel oud ogend mannetje spreekt binnensmonds Spaans in een rap tempo, maar we begrijpen hem echt niet. Uiteindelijk ‘jaagt’ hij ons naar een veldje en gebaart dat we hier de tent op kunnen zetten en dat het gras te droog is om er vuur in de buurt te brengen. Na het opzetten van de tent ‘jaagt’ hij ons naar het gebouw en daar wacht zijn vrouw ons op voor de financiële afhandeling. We betalen de helft, kunnen douche, toilet en internet gebruiken. En de vliegen krijgen we ook op bezoek. Het zijn er veel. Zoveel dat we de vrouw in een uur tijd al 2 keer de vloer hebben zien aanvegen met dode vliegen. En dan de levende nog…. Zeker 30 per vierkante meter, maar ze steken niet! Het stoort niet echt. Af en toe schrikken we op van een klap. Dat zijn de vallende appels op de auto, tractor, tafel, enz. Erg aardig echtpaar, ook al verstaan we ze minimaal. Morgen weer vroeg op pad naar…